NEFESİ İZLEMEK – OSHO
Sadece nefesi izlemek, nefes almak son derece basit ve
doğal bir olay ve günde yirmi dört saat hep var.
Hiçbir gayret göstermene gerek yok. Bir mantrayı
tekrar edecek olsan o zaman bir çaba sarf etmen gerekecek, kendini zorlaman
gerekecek. “Ram, ram, ram,” diyecek olursan kendini sürekli germek zorunda
kalacaksın. Ve pek çok kereler unutman kaçınılmaz. Üstüne üstlük Ram sözcüğü
yine zihne ait bir şeydir ve seni asla zihin ötesine götüremez.
Sadece nefesini izle, nefes içeri giriyor, nefes
dışarı çıkıyor. İzlenecek dört nokta var. Nefesi görerek, nefesi hissederek
sessizce otur. İçeri giren nefes ilk nokta. Sonra nefes içeri girdiğinde durur,
çok küçük bir andır, bir saniyeliğine durur. Bu izlenecek ikinci noktadır.
Sonra nefes döner ve dışarı çıkar, bu izlenecek üçüncü noktadır. Sonra tekrar
nefes tamamen dışarı çıktığında bir saniyeliğine durur. Bu dördüncü izlenecek
noktadır. Sonra yeniden nefes içeri girmeye başlar… Nefes döngüsü budur. Eğer
tüm bu dört noktayı izleyebilecek olursan, bu kadar basit bir işlemin
mucizelerine şaşıp kalacaksın çünkü zihin işin içine girmez.
İzlemek zihnin niteliği değildir, izlemek RUHUN,
BİLİNCİN niteliğidir. İzlemek zihinsel bir işlem değildir. İzlediğinde durur,
var olmayı durdurur. Evet, başlangıçta pek çok kereler unutacaksın ve zihin
eski numaralarını yapmaya başlayacak. Ama unutmuş olduğunu hatırladığında
pişman, suçlu hissetmeye gerek yok; sadece izlemeye geri dön, tekrar ve tekrar
nefesini izlemeye geri dön. Yavaş yavaş zihin giderek daha az araya girer.
Ve kesintisiz olarak kırk sekiz dakika nefesini
izlediğinde aydınlanmış olacaksın. Şaşırtıcı gelecek sana; sadece kırk sekiz
dakika! Çünkü onun pek zor olmayacağını düşüneceksin… Sadece kırk sekiz dakika!
Çok zordur. Pek çok kereler sadece kırk sekiz saniye ve sen zihnin kurbanı
olmuş olacaksın! Önüne koyacağın bir saatle dene; başlangıçta altmış saniye
uyanık kalamayacaksın. Sadece altmış saniyede, yani bir dakikada pek çok
kereler uykuya dalarsın. İzlemeyi tamamen unutacaksın, saat ve izlemenin ikisi
de unutulacak. Bir fikir seni alıp çok çok uzaklara götürecek, sonra aniden
fark edeceksin… Saate bakacaksın ve on saniye geçmiş. On saniyedir
izlemiyordun.
Ama yavaş yavaş, -o bir hünerdir, bir uygulama
değildir, bir hünerdir- yavaş yavaş onu özümsersin. Uyanık olduğun bu birkaç an
o kadar nefis bir güzelliğe sahiptir ki, öylesine büyük bir keyiftir ki bir kez
o anların tadını aldığında tekrar tekrar geri gelmek isteyeceksin, nefes için
bulunmanın, sadece orada olmanın saf coşkusu için, başka bir niyetle değil.
Unutma Yoga’da yapılanla aynı işlem değildir bu.
Yoga’daki işlemin adı Pranaya’dır, bu tamamıyla farklı bir işlemdir, Pranaya’da
derin nefesler alırsın, göğsünü giderek daha çok nefesle doldurursun, daha
fazla oksijenle, sonra göğsünü mümkün olduğunca karbondioksitten tamamıyla
boşaltırsın. Bu fiziksel bir egzersizdir, beden için iyidir ama nefes izleme
ile hiçbir ilgisi yoktur.
Nefes izlemede nefesinin ritmini değiştirmezsin. Uzun,
derin nefesler almazsın, normalde yaptığından hiçbir şekilde farklı olmayan bir
biçimde nefes verirsin. Kesinlikle doğal olmasına izin ver. Tüm bilincin tek
bir noktada olsun, izlemede.
Ve eğer nefesini izleyebilirsen, o zaman başka şeyleri
de izlemeye başlayabilirsin. Yürürken yürüdüğünü izleyebilirsin, yerken
yediğini izleyebilirsin. Ve nihayetinde, en son aşamada uyuduğunu da
izleyebilirsin. Uyuyorken kendini izleyebildiğin gün başka bir dünyaya
taşınırsın. Beden uyumaya devam eder ve içerde bir ışık parlayarak yanmaya
devam eder…
Uyanıklığın kesintiye uğramadan kalır. O zaman günde
yirmi dört saat izleme alttan alta akmaya devam eder. Bir şeyler yapmaya devam
edersin… Dış dünya için hiçbir şey değişmemiştir ama senin için her şey
değişmiştir.
Bir Zen ustası kuyudan su taşıyordu ve çok uzaklardan
onun methini duyup görmeye gelmiş olan dindar bir kişi ona sordu: “Bu manastırın falanca isimli ustasını nerede bulabilirim?”
Bu adamın bir hizmetkar olduğunu düşünmüştü, kuyudan su taşıyordu. Kuyudan su
taşıyan bir Buda bulamazsın, yerleri temizleyen bir Buda bulamazsın.
Usta kahkahayı bastı ve “Aradığın
kişi benim” dedi. Dindar adam buna inanamadı. “Sizin
hakkınızda çok şey duydum ama sizi kuyudan su taşırken düşünemiyorum.”
Usta dedi ki:”Ama bu ben
aydınlanmadan yaptığım şeydi. Kuyudan su taşımak, odun kesmek; bunları
yapıyordum önceden ve ben bunları yapmaya devam ediyorum. Bu iki şeyi yapmada
çok ustayım: Kuyudan su taşımak ve odun kesmek. Benimle gel biraz sonra
yapacağım şey odun kesmek, beni izle!”
“Ama o halde fark nerede?
Aydınlanmadan önce bu iki şeyi yapıyordunuz, aydınlandıktan sonra da aynı iki
şeyi yapıyorsunuz, o zaman fark nerede?”
Usta güldü: “Fark içsel. Önceden
her şeyi uykuda yapıyordum, şimdi her şeyi bilinçle yapıyorum, fark burada.
Etkinlikler aynı ama ben artık aynı değilim. Dünya aynı ama ben artık aynı
değilim. Ve ben artık aynı ben olmadığım için bana göre dünya da aynı değil.”
Dönüşüm
içsel olmak zorunda. Gerçek vazgeçiş budur. Eski dünya gitmiştir çünkü eski
varlık gitmiştir.
OSHO